شاید یکی از دلایل شکوفایی اشعار بومی در چند دهۀ اخیر، در دسترس قرار گرفتن و انتشار آثار بومی باشد. دست‌کم در استان ما، گیلان، در طی بیست سال گذشته حدود صد عنوان از مجموعه شعرهای گیلکی و تالشی منتشر شده و به دست مخاطبان رسیده‌است. علاوه‌بر این، انتشار آلبوم‌ها و نوارهای صوتی نیز در این شکوفایی نقش داشت. اکنون که با مرگ تدریجی زبان‌های محلی روبه‌رو هستیم، شاید انتشار آثار درخور و پیوندزدن ذهن نسل جدید با این آثار، از بین رفتن زبان‌های محلی را به تأخیر بیندازد.
و اما شعر داود محبی‌زاده شاعر جوان تالشی، برگرفته از اقلیم زندگی شاعر، به‌شدت طبیعت‌گراست؛ شعرهایی که پژواک احساسات مردم منطقۀ فومنات در آن شنیده می‌شود. پدیده‌های بومی‌ای هم‌چون کوهستان، ییلاق، جنگل، درختان و حتی آفتاب کم‌سو و خجالتی دیاری که شاعر در آن زیسته‌است در شعر محبی‌زاده حضوری پررنگ دارند.
علاوه‌بر این، استفاده از نمادهای بومی، فرم و موسیقی متفاوت اشعاری که دردمندانه برای مردم سروده شده به دلنشینی این اشعار کمک کرده‌است.
جا دارد سپاسگزار شاعر گرامی، جناب آقای محبی‌زاده و ناشر محترم برای انتشار این اثر باشیم.
حوزه هنری گیلان «ای‌ پِم اَشکیلَه بو» را به دوستداران شعر و ادبیات تالشی تقدیم می‌کند.