جستاری در نقد ادبیات نمایشی، ادای دینی است نخست به ادبیات.  ازاین رو که آن را چونان فرای مکاشفه‌ای می‌دانم انسانی. سخن انسان است با انسان و درآن ژرف‌ترین لایه‌های معنا با فرمی زیباشناسانه بر ما آشکار می‌شود. کلام نویسنده است حتی آن زمان که از ترس‌هایش می‌گوید و نیازها و درماندگی‌ها و وحشت‌هایی که او را درهم می‌پیچد. کشف حیات تب‌آلود ماست در جهانی بی‌اعتنا به تب‌زدگی ما. و پرتاب ما بر مدار شعور جمعی است تا پیش از ویرانی‌های بزرگ، به درمان‌های بزرگ بیندیشیم. و دیگر، حرمت گذاری است بر نقد؛ چرا که اگر ادبیات، شهودی انسانی است، حضوری می‌باید تا از این مکاشفه پرده بردارد، آن را شفاف کند، ژرفای درون آن را بر ما آشکار سازد و ما را تا حد اداراک عمیق این مکاشفه ارتقا دهد و از داوری نهایی بشر آگاه کند. بر این اساس نویسنده و منتقد در امتداد یکدیگرند. نیروهای خلاق و آگاهی‌بخشی که وظیفه‌ی کشف  و دریافت حقیقت و بازتاباندن آن را در جهان خاموشی که ما را احاطه کرده است برعهده دارند.